سخن گفتن در میهن ما کاری بسیار سخت و دشوار است، تا چه رسد به نقد و انتقاد و گفتمان. چرا که ما بیش از حد و اندازه (افراط و تفریط) مدافع آزادی بیان و حقوق بشر و از این رقم چیزها هستیم.

به همین خاطر است که همواره باید مراقب باشیم که مبادا سخنی بر زبان بیاوریم و حرفی را بزنیم که یکی از گروه‌های فُشارِ خفته در پوست میهن‌پرستی، دین‌پرستی یا هر پرستی دیگری چون مخالفین و موافقین حکومت جمهوری اسلامی ایران، خدای نکرده با شنیدنش، زبانم لال منافع خودش را در خطر ببیند و آنچنان دلواپس گردد که حاضر شود از هر ابزاری که در توانش است، برای سرکوب «نظری متفاوت» استفاده نماید.

باید مراقب باشیم که مبادا چیزی بگوییم که توده‌ها چیزی را متوجه شوند که نبایند بشوند، باید مراقب باشیم که مبادا حقیقتی را بیان کنیم، که باعث بر ملا شدن آن دروغ‌ها و رسوایی مفسدان و باندهای مافیایی و … بشویم. البته این همه ماجرا نیست، از آن طرف هم باید مراقب باشیم که یهو تبدیل به سوژه موج‌سواران سیاسی و طوفان توییتری‌ آنها نشویم.

آری خیلی‌هامون نمونه‌هایش را بارها دیده‌ایم یا شنیده‌ایم یا تجربه کرده‌ایم و می‌دانید که فعلا در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که گویا یک قانون بیشتر ندارد: یا با مایی یا بر ما! و افسوس چقدر حرف زدن در این فضا سخت است، حتی سخت‌تر از نفس کشیدن در آب و هوای این روزهای تهران، اهواز و ایران.